Blog
Wij Zijn Jimmy's - Wij worden VLUCHTELINGEN genoemd, alsof iemand die veiligheid zoekt ineens geen mens meer is.
Mijn naam is Suad en ik ben bijna 19 jaar oud. Op dit moment woon ik samen met mijn vader en drie broertjes in de stad Groningen. Ruim 3 jaar geleden ben ik samen met mijn drie broers naar Nederland gekomen en heb ik in Ter Apel asiel aangevraagd.
Mijn verhaal
Ik kom oorspronkelijk uit een dorpje vlakbij de stad Sinjar in Irak waar IS veel van mijn volk uitgemoord heeft. Ik ben ongeveer 5 jaar geleden gevlucht uit Iraq-Koerdistan. De reden waarom ik gevlucht ben heeft te maken met een familiedrama die ik meegemaakt heb, en door de komst van IS en discriminatie van mijn volk. In 2012 woonde ik samen met mijn moeder en drie broers in een huis waar alle familie van mijn vader ook woonden. Mijn vader was toen al een paar jaar uit beeld en hij woonde in Noorwegen. Wij wisten dat hij in Europa was maar omdat hij geen status had, kon hij niet terug komen. Mijn moeder is vermoord en wij hadden niemand die voor ons kon zorgen en daardoor besloten wij om mijn vader te gaan zoeken.
Ik was toen bijna 13 jaar en mijn kleinste broertje was 5 jaar. We moesten twee dagen in de bergen lopen om Turkije te bereiken. In Turkije waren we doodbang omdat wij nog steeds niet wisten wat er moet ons zou gebeuren. We kenden onze vader toen niet heel goed . Vanuit Turkije zijn we in het donker met veel andere vluchtelingen naar Griekland gelopen. In Griekenland zijn we allemaal uit elkaar gehaald omdat wij met zoveel kinderen niet konden reizen zeiden de mensensmokkelaar. Ik ben toen met een onbekende familie richting Frankrijk vertrokken en andere broers van mij werden verspreid over andere gezinnen. Het was verschrikkelijk om op eens niemand meer hebben en met vreemde mensen in Europa te zwerven. Toe wij in Parijs zijn aangekomen, heeft het gezin mij alleen gelaten. Zij wilden in Frankrijk blijven en ik moest alleen verder. Ik wist niet wat ik moest doen maar ik wist dat ik familie had in Duitsland. Daarom heb ik trein genomen naar Duisland. In Duitsland ben ik in de trein aangehouden en meegenomen naar het politiebureau. Op het politiebureau heb ik mijn nicht gebeld en zij kwam mijn ophalen. Vervolgens ben ik vanuit Duitsland met een familie van mij met bus naar Noorwegen gegaan. In Noorwegen zijn we weer bij elkaar gekomen en daar hebben wij bij familie/( mijn oom) 1 jaar en 5 maanden gewoond zonder hulp van de gemeente en geen andere dingen. Mijn familie moest voor ons zorgen terwijl zij nog andere 5 kinderen had. We besloten om naar azc te gaan met mijn vader want die hadden we 7 jaar lang niet gezien. Na 1 maand kregen we post dat we naar Iraq terug moesten. We hadden geen keus mijn vader heeft allerlei dingen geregeld en ons met iemand naar NL gestuurd. In Ter Appel zijn we naar een pleeggezin geplaatst en na 3 maanden was mijn vader ook gekomen maar de IND deed heel moeilijk over de procedure en zeiden dat hij niet onze echte vader is enz. Mijn vader was gestrest en wou iets naars doen. We zijn twee andere keer geplaatst waarvan de ene het Jeugdgevangenis was. Na 2 jaar lang steeds naar de rechterbank en de advocaten en Nidos en veel andere dingen waar we steeds onze verhaal moesten vertellen en zeggen dat hij wel onze vader is. Ruim anderhalf jaar geleden wonen we samen met mijn vader in een huis.